KarolinaB

Już czas. Jasna poświata spowiła cmentarz. Już czas. Mosiężne dzwony biją ciężko. Chmara gawronów poderwała się do lotu. Idzie orszak. Jak wiart apokalipsy, co zmienia wszystko. Zabiera ze sobą nasze najcenniejsze skarby. Jesteś już sam. Żywy duch opuścił ziemię. Nikogo tu nie ma. Ktoś poruszył się w mroku. - Czy to.. ? Nie. To nie ona. To tylko wspomnienia. Dręczą Twoje sumienie. Niczym ciernie oplotły i nie chcą puścić. Coraz mocniej i mocniej. Łańcuchy niedoli i samotności